Tik tak, tik tak

Ik ben op visite bij mijn opa en kijk uit het raam naar beneden. Op straat zie ik een jongen fietsen met een schattig uitziend tasje aan zijn stuur. Misschien een cadeautje voor zijn vriendin? Terwijl hij twee oude mensen, die aan de wandel zijn met hun rollator, voorbij racet, zie ik hoe de oude meneer de jongen nakijkt. Ik stel me voor hoe hij denkt aan die jongeman met zijn leven nog grotendeels voor zich en hoe hij wenst dat hij zelf ook nog zo rond zou kunnen fietsen.

Terwijl ik weer neerplof op de bank bestudeer ik mijn opa. Het verval van lichaam en geest is onmiskenbaar en helaas ook onomkeerbaar. Het leven is mooi en minder mooi geweest en dat heeft zijn sporen nagelaten. Met zijn 94 jaar is het een leven dat ten einde begint te lopen. Hij vertelt, zoals oude mensen dat vaak doen, over zijn jeugd en hoe hij op straat voetbalde met zijn nieuwe schoenen die eigenlijk niet vies mochten worden. Hij vertelt over hoe hij met zijn ouders en broers en zussen voor het eerst ging kamperen. Hij vertelt over de tweede wereldoorlog. Het zijn herinneringen die nog zo vers in zijn geheugen liggen dat je bij het horen ervan bijna zou denken dat het allemaal vorige week gebeurd is. Toch is die 94 jaar voorbijgevlogen.

Dat brengt me bij het begrip tijd. Het woordenboek heeft het over een opeenvolging van ogenblikken; tijdsverloop, tijdsduur of tijdstip. Ondanks dat tijd gedefinieerd is in het woordenboek is het nog steeds ongrijpbaar. Wel zitten er seconden, minuten en uren in een dag. En dagen, weken en maanden in een jaar. Om tijd toch nog enigszins concreet en tastbaar te maken. In mijn eigen woordenboek zou staan: ‘tijd: een opeenvolging van ogenblikken; ongrijpbaar, verbazingwekkend en kwellend.’

Wie kent het niet… je ziet ergens tegenop, bijvoorbeeld een afspraak in het ziekenhuis, een moeilijk tentamen of je hoeft nog maar een paar dagen te werken tot je vakantie hebt. Plotseling gaat de tijd zo ontzettend traag dat de dag maar niet voorbij lijkt te gaan. Andersom werkt dit helaas ook. Wanneer je dan eindelijk vakantie hebt of wanneer je lekker van je weekend wilt genieten vliegt de tijd zo snel voorbij dat je constant achter de feiten aanholt. Soms stel ik me deze kwelling voor als een pesterijtje van het universum tegen de mens. Zo van: nananaaa nu is het lekker alweer maandag! Uiteindelijk komt het simpelweg neer op tijdsbeleving.

De band First Aid Kid zingt: “I don’t know if I’m scared of dying, but I’m scared of living too fast, too slow. Regret, remorse, hold on, oh no I’ve got to go. There’s no starting over, no new beginnings, time races on”. Soms ben ik inderdaad bang om te snel te leven. Natuurlijk realiseer ik me wel dat niet alles nu kan en dat hoeft ook niet. Daar staat tegenover dat ik ook bang ben om te langzaam te leven. Het leven laat zich niet altijd sturen en er zijn nog een hoop dingen die ik mee wil maken. Met mijn 24 jaar denk ik vaak dat ik nog genoeg tijd heb, maar is dat wel zo? Zouden er niet heel veel ouderen zijn die dat ook ooit eens gedacht hebben?

Verplichtingen, leuke dingen, hobby’s. Alles moet in een 12 uur durende dag gepropt worden. In Nederland worden de mannen gemiddeld 79,1 jaar en de vrouwen gemiddeld 82,8 jaar. Je zou zeggen dat de mens dus flink wat uren te besteden heeft, wat ook zo is. Het valt alleen zo tegen in de praktijk doordat, hoe hard je je er ook tegen probeert te verzetten, de verplichtingen vaak de overhand hebben. De relatief weinige vrije tijd die overblijft terwijl de tijd zo onverbiddelijk doortikt, kan af en toe behoorlijk frustrerend zijn.

Waar je je geluk uit haalt, maakt in principe niet uit. Ik denk dat het hoe dan ook belangrijk is om te proberen je persoonlijke doelen te behalen en de dingen te doen die je ècht graag wilt doen. Op die manier hoef je je kostbare tijd in ieder geval niet te besteden aan het piekeren over de dingen die je niet gedaan hebt. De tijd wacht tenslotte niet op je.

Vliegen de weken bij jou ook zo snel voorbij? Of kruipt de tijd juist? Wat zou jij nog heel graag eens willen doen?

Liefs, Letitia